මහනුවර නායක්කාරවරු යනු ක්රි.ව. 1707 සිට 1815 දක්වා මහනුවර අගනුවර කරගෙන උඩරට රාජධානිය පාලනය කළ රාජ වංශයක් වන අතර, ඔවුන් ශ්රී ලංකාව පාලනය කළ අවසාන රාජ පරම්පරාවද විය. කපු බලිජා ගෝත්රයේ තෙළිඟු සම්භවයක් ඇති විජය නගර මදුරෙයි නායකවරුන්ගේ රාජකීය පවුල්වලින් මොවුහු පැවත ආහ. මෙම පරම්පරාවේ රජවරු හතර දෙනෙක් සිටි අතර, අවසාන රජතුමා බ්රිතාන්යයන් විසින් ඉන්දියාවේ වෙල්ලෝර් බලකොටුවට පිටුවහල් කරන ලදී. විවාහ සබඳතා සහ එවකට පැවති මරුමක්කදයන් නීතිය අනුව ඔවුන් කන්ද උඩරට රජවරු ලෙස බලයට පත්විය. මුලින් හින්දු භක්තිකයන් වුවද පසුව බුද්ධාගම වැළඳගෙන එහි පුනර්ජීවනය සඳහා විශාල වගකීමක් දැරූහ.
සම්භවය සහ රාජකීය සබඳතා
මහනුවර නායක්කර් රජ පෙළපතට පෙර සිටි මහනුවර රජ පරම්පරාව නිරතුරුවම මදුරෙයි නායක් හෝ තන්ජෝර් නායක් වැනි දකුණු ඉන්දීය රාජකීය පවුල්වලින් බිරියන් සරණ පාවා ගත්හ. දකුණු ඉන්දියාවේ නායක්වරුන්ගේ සම්භවය 14 වන සහ 15 වන ශත වර්ෂ වලදී විජය නගර පෙළපතෙහි ආණ්ඩුකාරවරුන් ලෙස ආරම්භ විය. ඔවුන් තමිල්නාඩුවේ කොටසක්ද පාලනය කළ අතර, 16 වන සියවසේ විජය නගර ආධිපත්යය බිඳ වැටීමෙන් පසු මෙම ආණ්ඩුකාරවරු තම පාලනය කළ ප්රදේශවල ස්වාධීනත්වය ප්රකාශ කළහ. ඉන් පසු ඔවුන්ගේ රාජ්යයන් ගින්ගි, තන්ජෝර්, මදුරෙයි සහ චන්ද්රගිරි ප්රදේශවල පිහිටුවා ගත් අතර, ඔවුන් සියල්ලෝම තෙළිඟු සම්භවයක් ඇත්තෝ වූහ. මෙය තමිල්නාඩුවේ බටහිර පෙදෙස්වල වැඩි තෙළිඟු ජනගහනයක් සිටීමට එක් හේතුවක්ද විය.
මහනුවර රජ පෙළපතේ අන්තිම සිංහල රජු උරුමක්කාරයෙකු නොමැතිව මිය ගිය අවස්ථාවේ, ඔහුගේ අගබිසවගේ සහෝදරයා “මරුමක්කදයන්” නීතිය අනුව සිහසුනට තෝරා ගත්තේය. ඉන් පසු රජකමට පත් වූ සියලුම රජවරු මදුරෙයි පරම්පරාවට අයත් අය වූහ. ක්රි.ව. 1620 දී යාපනයේ කරෙයියර් හමුදා ප්රධානීන් තන්ජෝර් නායක්වරුන්ගෙන්, පෘතුග්රීසීන් පලවා හැරීම සඳහා උදව් ඉල්ලා සිටීම නිසා දකුණු ඉන්දීය නායක්වරුන් සමඟ හමුදාමය සම්බන්ධතාද තිබුණු බව පැහැදිලි වේ. මදුරෙයි නායක්වරුන්ගේ මෙම ශාඛාවන්හි ප්රධානියා බංගරු තිරුමලෙයි ලෙස වාර්තා වේ. ඔහුගේ පුතා දරුකමට හදා ගන්නා ලද්දේ අන්නිම නායක් රජ බිසව වූ මීනක්ෂි විසිනි. බංගරු තිරුමලෙයි කෙළින්ම තිරුමලෙයි නායක්ගේ බාල සොහොයුරාගෙන් පැවත එන අයෙකි. එමෙන්ම ඔහු තිරුනෙල්වෙලි සහ මදුරෙයි පළාත්වල හමුදා පාලකයාද විය.
නායක්කාරවරුන්ගේ සිහසුනට පත්වීම
නායක්කාර රාජවංශය බලයට පත්වීමට පෙර මහනුවර රජ පරම්පරාවේ අන්තිම නුවර සිංහල රජු වූයේ ක්රි.ව. 1707 සිට 1739 දක්වා උඩරට පාලනය කළ ශ්රී වීර පරාක්රම නරේන්ද්රසිංහ රජුය. ක්රි.ව. 1707 දී සිහසුනට පත් වූ ඔහු උගත් මෙන්ම ශ්රද්ධාවන්ත අයෙකු ලෙස සැලකේ. ක්රි.ව. 1708 දී ඔහු මදුරෙයි නගරයේ රාජකීය පවුලේ කුමාරිකාවක් වූ පිට්ටි නායක්කර්ගේ දුව සරණ පාවා ගත්තේය. නැවතත් ක්රි.ව. 1710 දී තවත් කුමරියක් මදුරෙයි නගරයෙන්ම විවාහ කර ගත්තේය. මෙම දෙදෙනාගෙන්ම රජුට දරුවෙකු ලැබුණේ නැත. ඔහුට මාතලේ උසස් පවුලක තවත් බිරිඳක් සිටි අතර, ඇය ඔහුට දාව දරුවෙකු වැදුවාය. රජුට උසස් කුලයක තවත් අනියම් බිරිඳක් වූ අතර ඇයද පුතෙකු බිහි කළාය. ඔහුගේ නම උනම්බුවේ විය. ඔහු ජීවත්ව සිටියද, ඔහුගේ මවට රාජකීයත්වයක් උරුම නොවීම නිසා ඔහුට රජකමට පත්වීමට බාධාවක් විය.
එම නිසා, ශ්රී වීර පරාක්රම නරේන්ද්රසිංහ රජු ඔහුගේ අනුප්රාප්තිකයා ලෙස තම පළමු බිසවගේ සහෝදරයා නම් කළේය. එම සහෝදරයා, ඔහුගේ සහෝදරිය රජු විසින් විවාහ කර ගන්නා ලද දිනයේ පටන් රජ මාළිගයෙහිම විසූ කෙනෙකි. ශ්රී ලංකාවේ පැවතුණු අනුප්රාප්තික නීතිය අනුව සිහසුන සෑම විටම අයිති වූයේ පියාගෙන් (අගබිසවගේ) පුතාට නැතහොත් සහෝදරයාගෙන් සහෝදරයාට ආදී වශයෙනි. මේ අනුව, සිහසුන නායක්කාර රාජවංශයට පත්වීමේ මග විවර විය.
ආගමික ප්රතිපත්ති
නායක්කාර රජවරු මුලින් හින්දු භක්තිකයන් වූවද, ශ්රී ලංකාවේ සිහසුනට පත්වීමෙන් පසු ඔවුන් බුද්ධාගම වැළඳ ගත්හ. බුද්ධාගමේ පුණර්ජීවනය සඳහා කටයුතු කිරීමේ වගකීම ඔවුන් දැරූ අතර, ශාසනය රැක ගැනීම සඳහා වැදගත් මෙහෙවරක් ඉටු කළහ.
පාලනය සහ අවසානය
මහනුවර නායක්කාරවරු 1707 සිට 1815 දක්වා උඩරට රාජධානිය පාලනය කළ අතර, ඔවුන්ගේ පාලන සමයේදී රට විදේශීය බලපෑම්වලට මුහුණ දුන්නේය. මෙම රාජ පරම්පරාවේ අවසන් රජු වූයේ ශ්රී වික්රම රාජසිංහ රජු වන අතර, ක්රි.ව. 1815 දී බ්රිතාන්යයන් විසින් උඩරට රාජධානිය අත්පත් කර ගැනීමෙන් පසු ඔහු ඉන්දියාවේ වෙල්ලෝර් බලකොටුවට පිටුවහල් කරන ලදී. ඒ අනුව, මහනුවර නායක්කාරවරු ශ්රී ලංකාව පාලනය කළ අවසාන ස්වාධීන රාජ පරම්පරාව බවට පත් විය.